World Cup Final...Football and the EYP.
Snapped by Jim Cramer.
I actually have no time for blogging now, as I’m at Reims Forum journoing and writing some semi serious stuff on a damn complicated French keyboard :), but if I refrain from putting down memories now then the details of this trip will slip from my mind. So, what was so special in this totally random route? Due to the reason that I started my trip from a God's forgotten place in one country and ended up in another, but in the meantime I accidentally passed through cities which I could never ever imagine to get in the list of my visited places. But the thing what I would like to draw attention is SNCF.
French National Railway Corporation which amazed me with its service even though I was two hours late on the venue and despite the fact that I ended up with relatively uncomfortable trip with hell of a hot bus without air condition (wherein I spent 1,5 hours instead of 30 minutes comfortable trip with TGV). So, the case was that, due to some technical problems my 11th train in a day stopped in a totally random French city and the passengers were allocated to the bus which was certainly late on the schedule. Quite normally I was angry and my irritation was rising as time passed. I should mention that French people (at least out of Paris) were amazingly friendly and as they figured out I was a tourist with insufficient knowledge of French they started helping me out with advices and were trying to calm me down, even though I was really enjoying the views of central France and didn’t care that much about the train fuck up. 
What has happened finally was that the bus stopped on another train station and the staff of SNCF brought us boxes of water and food, which was totally unexpected for everyone. Apart from this, they have sent taxis for each and every passenger, in order to get them to their places of destination. Hence, I got mine as well from Loan to I don’t know the price of this “image maintainance” act, but the fact that they respected passengers to that extent was indeed a nice gesture from SNCF.
I had uncountable fuck ups during my travel history, have been late on couple of planes (once even missed it), not to mention busses which I missed quite many times, but the level of respect towards customers was the highest ever experienced.
რამდენიმე წელია თბილისს საგულდაგულოდ ალამაზებენ. ხდება ქუჩების სისტემატიური გაწმენდა და ქალაქის ხშირ შემთხვევაში უხარისხოდ, მაგრამ მაინც რეკონსტრუქცია. პირადად მე თბილისის მაცხოვრებელთა იმ კატეგორიას მივეკუთვნები, ვინც საბოლოო ჯამში კმაყოფილია ბოლო 7 წლის მანძილზე ქალაქში მომხდარი ცვლილებებით.
თუმცა ქართველებს საბჭოთა კავშირიდან სხვა ”სიკეთეებთან” ერთად, ლოგიკურად გადმოჰყვათ სახელმწიფოსადმი ინდიფერენტული დამოკიდებულება. ქართველი (ვგულისხმობ საქართველოს მოქალაქეს) არასოდეს ზრუნავს გარემოზე, არ აწუხებს ხეებზე უთვალავი რაოდენობის პოლიეთილენის პარკი, რომელიც განსაკუთრებით ზამთარში თბილისის ხედების განუყრელ ნაწილად იქცა. ქართველი არასოდეს ატარებს ნაგავს ხელით 100 მეტრის რადიუსში არსებულ სანაგვე ყუთამდე, ქართველს წარბი არ აუთამაშდება ისე გადმოაგდებს ნაგავს ფანჯრიდან, არ შეწუხდება როცა ნაბეღლავის ბოთლს მოისვრის მანქანიდან და არ ჩათვლის რომ რამე არასწორი ჩაიდინა, როცა ნაგვით სავსე პარკი მდინარეში გადაუძახა. (რაც თავის მხრივ შესაბამისი ინფრასტრუქტურის არარსებობის ბრალიც არის)
მოკლედ. მსგავსი ჩამონათვალის სრულყოფას ერთი პოსტი ნამდვილად არ ეყოფა, სამწუხაროა, მაგრამ ფაქტია, რომ სიბინძურესა და გარემოსადმი არასათანადო დამოკიდებულებას ფართოდ აქვს ფესვები გადგმული ჩვენს საზოგადოებაში. რეალობაა ასევე ისიც, რომ თბილისი ერთ-ერთი ყველაზე დაბინძურებული ქალაქია ევროპაში. ქალაქი სადაც მათხოვრობა პროფესიად იქცა და სოციალური მდგომარეობა კატასტროფის ზღვარზეა თითქოს არ უნდა იყოს დრო მსგავს ამაოებებზე საფიქრელად, მაგრამ მე არ მინდა იმ საზოგადოებაში ცხოვრება, სადაც ზემოჩამოთვლილი ქცევები/ჩვევები ნორმად არის ქცეული.
სახელმწიფო ვერ გააკონთროლებს მოქალაქეს, რომ ნაგავი ქუჩაში არ დაყაროს, სახელმწიფო ვერ აიღებს პასუხისმგებლობას ყველა იმ სიავეზე, რომელიც საფუძვლიანად არის დამკვიდრებული საზოგადოებაში. სამოქალაქო თვითშეგნება და სახელმწიფოსადმი ლოიალობა თუ არ გაიზრდება, ქართველი ყოველთვის დაყრის ქუჩაში ნაგავს და მოისვრის პოლიეთილენის პარკს ფანჯრიდან, რომელიც საბოლოოდ თბილისის მორიგ ნატვრის ხეზე აღმოჩნდება.
ზოგჯერ მექმნება ხოლმე წარმოდგენა, რომ მოსახლეობის დიდმა ნაწილმა ვერ გააცნობიერა ქვეყნის დამოუკიდებლობა, რომ საქართველო აღარ არის საბჭოთა კავშირის ნაწილი და არ შეიძლება ისევე ”გეკიდოს” შენი ქვეყანა, როგორც ეს დიადი საბჭოთა კავშირის დროს იყო დამკვიდრებული. თუმცა, ეს თუ შეიძლება საბჭოთა თაობის ცვლილებებთან ადაპტირების არაელასტიურობას დავაბრალოთ, იგივე თეორიას ვერ მივუსადაგებთ ახალ თაობას. მაშინ სად არის გამოსავალი? საიდან უნდა დაიწყოს ან ვინ უნდა მოახდინოს სამოქალაქო კულტურის ამაღლება?
თუმცა ქართველებს საბჭოთა კავშირიდან სხვა ”სიკეთეებთან” ერთად, ლოგიკურად გადმოჰყვათ სახელმწიფოსადმი ინდიფერენტული დამოკიდებულება. ქართველი (ვგულისხმობ საქართველოს მოქალაქეს) არასოდეს ზრუნავს გარემოზე, არ აწუხებს ხეებზე უთვალავი რაოდენობის პოლიეთილენის პარკი, რომელიც განსაკუთრებით ზამთარში თბილისის ხედების განუყრელ ნაწილად იქცა. ქართველი არასოდეს ატარებს ნაგავს ხელით 100 მეტრის რადიუსში არსებულ სანაგვე ყუთამდე, ქართველს წარბი არ აუთამაშდება ისე გადმოაგდებს ნაგავს ფანჯრიდან, არ შეწუხდება როცა ნაბეღლავის ბოთლს მოისვრის მანქანიდან და არ ჩათვლის რომ რამე არასწორი ჩაიდინა, როცა ნაგვით სავსე პარკი მდინარეში გადაუძახა. (რაც თავის მხრივ შესაბამისი ინფრასტრუქტურის არარსებობის ბრალიც არის)
მოკლედ. მსგავსი ჩამონათვალის სრულყოფას ერთი პოსტი ნამდვილად არ ეყოფა, სამწუხაროა, მაგრამ ფაქტია, რომ სიბინძურესა და გარემოსადმი არასათანადო დამოკიდებულებას ფართოდ აქვს ფესვები გადგმული ჩვენს საზოგადოებაში. რეალობაა ასევე ისიც, რომ თბილისი ერთ-ერთი ყველაზე დაბინძურებული ქალაქია ევროპაში. ქალაქი სადაც მათხოვრობა პროფესიად იქცა და სოციალური მდგომარეობა კატასტროფის ზღვარზეა თითქოს არ უნდა იყოს დრო მსგავს ამაოებებზე საფიქრელად, მაგრამ მე არ მინდა იმ საზოგადოებაში ცხოვრება, სადაც ზემოჩამოთვლილი ქცევები/ჩვევები ნორმად არის ქცეული.
სახელმწიფო ვერ გააკონთროლებს მოქალაქეს, რომ ნაგავი ქუჩაში არ დაყაროს, სახელმწიფო ვერ აიღებს პასუხისმგებლობას ყველა იმ სიავეზე, რომელიც საფუძვლიანად არის დამკვიდრებული საზოგადოებაში. სამოქალაქო თვითშეგნება და სახელმწიფოსადმი ლოიალობა თუ არ გაიზრდება, ქართველი ყოველთვის დაყრის ქუჩაში ნაგავს და მოისვრის პოლიეთილენის პარკს ფანჯრიდან, რომელიც საბოლოოდ თბილისის მორიგ ნატვრის ხეზე აღმოჩნდება.
ზოგჯერ მექმნება ხოლმე წარმოდგენა, რომ მოსახლეობის დიდმა ნაწილმა ვერ გააცნობიერა ქვეყნის დამოუკიდებლობა, რომ საქართველო აღარ არის საბჭოთა კავშირის ნაწილი და არ შეიძლება ისევე ”გეკიდოს” შენი ქვეყანა, როგორც ეს დიადი საბჭოთა კავშირის დროს იყო დამკვიდრებული. თუმცა, ეს თუ შეიძლება საბჭოთა თაობის ცვლილებებთან ადაპტირების არაელასტიურობას დავაბრალოთ, იგივე თეორიას ვერ მივუსადაგებთ ახალ თაობას. მაშინ სად არის გამოსავალი? საიდან უნდა დაიწყოს ან ვინ უნდა მოახდინოს სამოქალაქო კულტურის ამაღლება?
ხსნა ალბათ ისევ განათლებაშია! :). მიუხედავად იმისა კერძო იქნება თუ სახელმწიფო, სკოლა (ოჯახთან ერთად რა თქმა უნდა) უნდა იქცეს იმ სოციალურ ინსტიტუტად, რომელიც სამოქალაქო თვითშეგნების ჩამოყალიბებას შეუწყობს ხელს. ის რაც აპრობირებულია დასავლეთის საგანმანათლებლო დაწესებულებებში, თავისუფლად შეიძლება ქართულ სკოლებშიც დაინერგოს.მსგავსი პრაქტიკის განხორციელების შემდეგ მივიღებთ თაობას, რომელიც დააფასებს თავისივე ნაშრომს, და ბევრად უფრო ფრთხილად მოეკიდება იმ საკითხებს რომელიც დღეს მეასე ხარისხოვნია.და ასევე მინდა დავდო ფოტო, რომელმაც საერთოდ ამ პოსტის დაწერა გადამაწყვეტინა. ერთი ჩვეულებრივი ქუჩა კატალონიაში, რომლის მსგავსიც ევროპის თითქმის ყველა ქალაქში მოიძებნება. ვიწრო, მისტიური და ევროპული, რომელსაც ყოველთვის ამშვენებს აივნებზე გადმოფენილი ყვავილები. ამას სახელმწიფო ნამდვილად არ აკეთებს, უბრალოდ ქართველებისგან განსხვავებით ევროპელებს გარემოსადმი სხვა დამოკიდებულება აქვთ, მათ უხარიათ როცა მათი ქუჩა ლამაზია და არ ელიან სახელმწიფოს მიერ საღებავის უფასოდ დარიგებას, რომ მიმდებარე ტერიტორია ან თავისივე აივანი გაალამაზონ.
ცალკე თემაა საერთოდ საქართველოში ასე დამკვიდრებული ნაჯღაბნები, რომელსაც, მიწისქვეშა გადასასვლელში, მეტროში თუ ნებისმიერ საზოგადოებრივ ტრანსპორტში უხვად წააწყდებით. ზოგჯერ მიკვირს კიდეც როგორ ასწრებენ დააწერონ მეტროს ესკალატორიდან, რომელიც მოძრაობს და რომლის გასწვრივაც სარეკლამო დაფები მუდმივად დაჯღაბნილია. თან ეს ყველაფერი ცალსახად მოკლებულია კრეატივიზმს. ის რაც რეალურად შეიძლება ქუჩას ალამაზებდეს, საქართველოში სრულიად საპირისპირო სურათს ქმნის.
მოკლედ რომ აღარ გავაგრძელო მე ის ყველაფერი რაზეც ზემოთ ვისაუბრე მაღიზიანებს. და არ მინდა იმ ქვეყანაში ცხოვრება სადაც მსგავსი უმსგავსობები სხვა ”სიკეთეებთან” ერთად მისაღებია საზოგადოებისთვის.
Even tiny Catalunyan cities celebrate Spanish victory. Game was not even over when Fiesta started in the streets of Tarrega. Can imagine what is the situation in other, more Spanish cities of the country... As I was told by locals, it is not common to celebrate Spanish victories outside, which certainly is not a case when Barcelona wins.
Barcelona is actually a separate topic, an icon of Catalunya. More than a football club and a huge reason for keeping up Spanish integrity. Can you imagine Catalunyan championship? a game between Barcelona-Girona, or even Barcelona- Espanyol? without el Clasico football loses a lot and as far as it has a great importance for each and every inhabitant of this community it does influence on separatist ideas as well.
However, football isn't always enough for loyalty towards Spain in many cases, even the fact that 5-6 Catalunyan players are represented in Spanish squad is not sufficient reason to cheer up for Spain. Here is a small video recorded in around 5-10 minutes after the match between Spain and Germany.
Subscribe to:
Posts (Atom)
